Dziś, 23 kwietnia 2016 r. przypada 400. rocznica urodzin najwybitniejszego dramaturga wszech czasów. Bal u Kapuletów, zbrodnia Makbeta na królu Dunkanie. To tylko wycinek z oceanu twórczości Williama Szekspira. Twórczości, za którą pokochał go cały świat. No, może nie od razu, ale o tym za chwilę. Szekspir przyszedł na świat 23 kwietnia 1564 r. w Stratford. W ciągu swojego życia napisał 38 sztuk, 154 sonety, ale także wiele utworów innych gatunków. Kunszt i geniusz pisarza doceniono dopiero po jego śmierci. Mało kto wie, że wszystkie księżyce Uranu (a jest ich 27) ochrzczono imionami szekspirowskich bohaterów. Poza tym, czy myślicie, że William całe dnie spędzał przy pergaminie i z piórem w ręku? Nie, nie moi drodzy. To scena była jego żywiołem. Na pierwszym miejscu nie stawiał przestrzegania zasad. Liczyła się dla niego umiejętność wrodzonej improwizacji. Sam pisarz nie pozostawił nam tylko dzieł, które zamieszczane są na pierwszych stronach arkuszy gimnazjalnych i maturalnych. Jego twórczość jest żywa, a zdania: „Kobiety też ludzie”, „Nawet diabeł mówi czasem prawdę” czy „Nawet diabeł nie pożre kobiety” świadczą o wyjątkowym poczuciu humoru. Szekspir wzbogacił też język o nowe słowa, takie jak: gałka oczna, zabójstwo, splamiony krwią czy idiomy: przełamać lody. Wspomniałam już, że Szekspir nie cieszył się sławą za życia. Ba, musiał znosić ze stoickim spokojem wszystkie złośliwe docinki na swój temat. Wolter uważał, że „Hamlet” jest dziełem „pijanego dzikusa”, a George Bernard Shaw chciał pisarza „wykopać i obrzucić kamieniami”. Napisał nawet o tym w gazecie. Zatem być, czy nie być? Szekspir wybrał opcję numer jeden. I chyba nikt dzisiaj nie ma wątpliwości, że była to trafna decyzja? → Klaudia Łączkowicz • foto: